Absolwent Akademii Medycznej w Białymstoku (2014). Z wykształcenia fizjoterapeuta, z powołania – osteopata i przyszły lekarz. Od początku swojej drogi zawodowej kieruje się jedną zasadą: dotrzeć do źródła, zanim objaw zdąży się rozgościć.

Przygodę z osteopatią rozpoczął w 2016 roku w Akademii Osteopatii – i choć nie ukończył tej ścieżki, zyskał coś cenniejszego: świadomość, że technika bez głębi to tylko ruch. Kolejne studia doktoranckie na National University of Medical Sciences w Madrycie również nie były odpowiedzią – bo Adrian nigdy nie szukał tytułu. Szukał prawdy o człowieku, który cierpi – i jak mu naprawdę pomóc.

Dziś realizuje ten cel na kierunku lekarskim International Humanitarian University, planując specjalizację z kardiologii – by połączyć wiedzę akademicką z kliniczną intuicją i doświadczeniem rąk, które czują więcej niż obraz z rezonansu.
To ścieżka, która prowadzi go nie tylko do dyplomu lekarza, ale do jeszcze głębszego rozumienia ciała jako systemu biologicznego, emocjonalnego i energetycznego.

🌀 Osteopatia jako język ciała

Adrian traktuje ciało jak system informacji, emocji i adaptacji. Nie „naprawia” – pomaga ciału przypomnieć sobie, jak zdrowieje.

Pracuje z pacjentami w każdym wieku – od noworodków po seniorów, z kobietami w ciąży, sportowcami, osobami z traumą. W każdym przypadku widzi człowieka, a nie objaw. Historię, a nie diagnozę.

– Trzewia – jako mapa reakcji emocjonalnych i napięć pierwotnych
– Układ czaszkowo-oponowy – jako centrum regulacji napięć układu nerwowego
– Struktury podporowe – jako fundament postawy, przepływu i odporności

Jego celem nie jest ulga. Jego celem jest reset biologiczny – przywrócenie komunikacji i przepływu.

Ciało nie leczy się w pojedynkę

Adrian pracuje z człowiekiem i z jego kontekstem. Dlatego łączy siły z lekarzami, dentystami, fizjoterapeutami, neurologami, ginekologami. Bo wierzy, że pełne zdrowie to wynik współpracy systemów – nie tylko w ciele, ale i wśród specjalistów.

Wspólnie z żoną – dr Katarzyną Szerszmidt – tworzy przestrzeń, która nie jest tylko kliniką.
To miejsce, gdzie człowiek może się zatrzymać, zostać zauważony i bezpiecznie rozpocząć powrót do siebie.

A po godzinach?

Po zakończeniu pracy z pacjentami i intensywnej nauki na kierunku lekarskim, Adrian zamienia fartuch na wygodne ubranie i z radością wraca do swojej najważniejszej roli – taty czteroletniego Aureliusza.
Wspólne składanie LEGO, śmiech, budowanie pojazdów i potworów z klocków – to jego najbardziej terapeutyczna rutyna dnia. Bo zdrowie zaczyna się tam, gdzie jest obecność, zabawa i bliskość.

To nie jest kolejny terapeuta manualny. To przewodnik. Klinicysta. Facet, który wie, kiedy dotknąć – i kiedy nie dotykać.
Który słyszy ciało, zanim zacznie mówić. I potrafi zaprowadzić je tam, gdzie zdrowie znów mówi pierwsze słowo.